Ik herinner mij nog ons eerste gesprek bij de mediator, het vond plaats in een statig oud pand in Haarlem. Via een krakende houten trap bereikte wij haar werkkamer op de zolderetage, door het raam zag ik de toppen van de bomen van het park. De namiddagzon scheen de kamer in. We namen plaats aan de grote ovale tafel, naast elkaar en tegelijkertijd zo ver van elkaar af. Het had iets heel onwerkelijks.

Ik was 6 en zij was 5. We kwamen bij elkaar in de klas en hadden een klik. Onze moeders ook, dat helpt op die leeftijd bij het vormen van vriendschappen. We hielden allebei van Holly Hobbie, een meisje met een blauw kapje op en een schort van patchwork. En Snoopy, mijn grote favoriet waar ik een knuffel van had.

De redactie van de Libelle vroeg mij weer mee te denken over een vraag van een lezeres. Dit keer van een moeder die haar zorgen uitspreekt over haar dochter die soms meer tijd steekt in haar passie als klimaatactiviste dan haar studie.

Flarden van gedachten kwamen er in mij boven met deze vraag.

“Nee kwam niet voor in mijn repertoire” Een veelzeggende uitspraak van een gast in een van onze podcasts van TussenTijd waarin ze vertelt over haar burnout. Wat is het toch dat we de dingen zo ver laten komen? Dat ons lichaam zij het subtiel aangeeft dat er iets mag veranderen, dat we beter voor ons zelf mogen (moeten) zorgen, maar we daar niet naar luisteren? Of - daar herken ik mijzelf in - er nog geen bewustzijn op hebben.

Ik dacht vroeger dat mijn lijf uit mijn hoofd bestond, dat was het centrale deel dat alles bepaalde. The Control Room. Daarmee nam ik het leven waar. Veel later - daar moest een life-event als een scheiding voor plaatsvinden - kwam ik er achter dat de rest van mijn lichaam mij ook van alles te vertellen heeft.

Daar gaat de laatste de wijde wereld in… Samen met zijn twee zussen en met zijn vader aan de telefoon erbij, hebben we ‘m uitgezwaaid.

De mails van ouders sijpelen zo halverwege de vakantie al binnen. Van samengestelde gezinnen die voor het eerst met z'n allen weg zijn gegaan tot vaders die alleen met hun zoon een roadtrip maakte. De redenen zijn uitlopend:

Sinds begin dit jaar ben ik samen met mijn twee geweldige zussen Caroline en Mariette een samenwerking aangegaan. Met als start dat we wekelijks met elkaar in gesprek zijn over het leven en wat er speelt, in en rondom ons. We merken dat er veel leeft: intense gebeurtenissen, de hoeveelheid aan afleidingen, dagelijkse prikkels, innerlijke onrust en constante veranderingen voor en achter schermen en deuren.

Voorjaarsvakantie. Ik had het aan het begin van het jaar samen met alle andere schoolvakanties in mijn agenda gezet. Zoals ik dat jaren heb gedaan. Als je kinderen klein zijn op zich wel handig, maar met nog één kind op school (grote 18-jarige knul in zijn eindexamenklas) en de andere twee student, kan je je afvragen of dat nog nodig is.

“Ja wel meer, paar keer per week, soms elke dag…” Hij kijkt naar beneden en haalt in een snelle beweging zijn lok uit zijn gezicht. Even een korte blik boven z’n wenkbrauwen uit naar mij. Hij is zichtbaar niet trots op zijn blowgedrag.

De coaching kwam aan zijn einde en zoals altijd pakte ik ter afsluiting intuïtief één van de doosjes met kaarten. Dit keer ‘Inzichtskaarten - met wijsheden die je verder helpen’. Mijn cliënt komt al wat langer bij mij dus kent dit ritueel.

Een mens verandert, dus ook een site. Na jaren trouwe dienst voelde ik dat ik toe was aan een nieuw 'jasje'.